تیم قابل ستایش

وقتی جام 2018 آغاز شد تصور من این بود که ‌چهار تیم شانس کسب عنوان قهرمانی در جام‌جهانی را دارند؛ برزیل، آلمان، اسپانیا و بلژیک. ‌اما سه تیم از بین اینها حذف شدند. تنها بلژیک بود که موفق شد خود را به جمع ‌چهار ‌تیم برتر جام برساند. اسپانیا که شرایط به‌هم‌ریخته‌ای داشت. سرمربی این تیم، لوپتکی، دو روز قبل از شروع بازی‌ها از کار برکنار شد و جای خود را به فرناندو هیرو داد و نتوانست در مرحله حذفی نتیجه قابل قبولی کسب کند. از سویی دیگر آلمان‌ها یک تیم خسته و بی‌انگیزه بودند. تیمی که انگار در زمین مسابقه راه می‌رفتند. برزیل هم که اسیر خودخواهی نیمار شده بود و عملا نمی‌توانست خود را در جمع ‌چهار تیم پایانی جام ببیند. با این حال من همان موقع هم عرض کردم که با توجه به بازی‌های مرحله گروهی چهار تیم هستند که نسبت به بقیه تیم‌ها تیم‌تر هستند؛ فرانسه، کرواسی، بلژیک و اروگوئه. با مصدومیت ادینسون کاوانی اروگوئه هم نتوانست خود را بالا بکشد ‌اما سه تیم دیگر ماندند و همه را شگفت‌زده کردند. البته در مورد دو تیم بود که همه ما شگفت‌زده شدیم؛ کرواسی و بلژیک. اینها تیم‌هایی بودند که خیلی زحمت کشیدند و به همین دلیل به نوعی نزد هواداران فوتبال ایچاد سمپاتی کرده بودند.

اما فرانسه؛ تیمی که خیلی‌ها با احترام در موردش صحبت می‌کنند. آنها واقعا تحسن‌برانگیز بازی کردند. در همه بازی‌ها خوب بودند و موفق شدند جام‌جهانی را به خانه‌شان ببرند. خط به خط این تیم را اگر بررسی کنید متوجه می‌شوید که فرانسه چقدر تیم قدرتمند و شایسته‌ای بود. شما به کانته نگاه کنید. بهترین‌ هافبک دفاعی جام بود. به نظرم این بازیکن یکی از بهترین بازیکنان در پست ‌هافبک دفاعی است. اصلا اجازه نمی‌داد حریف بازیسازی کند. همه توپ‌ها را جارو می‌کرد و بازیکنی برای تخریب هر مهاجمی به شمار می‌رفت. یک خط جلوتر شما پوگبا را داشتید. بازیکنی با گام‌های بلند و تکنیکی عجیب که نمایش قابل‌توجهی داشت و موفق به گلزنی هم شد. یک خط جلوتر شما گریزمان را داشتید. بازیکنی باهوش و سرعتی که خط دفاعی هر تیمی را با مشکل مواجه می‌کرد. در سمت راست شما بازیکن جوانی به نام ‌امباپه را داشتید. فوق‌العاده بود، سرعتی، جنگنده و گلزن. در سمت چپ میدان متوئیدی لاغر‌اندام را داشتید که بسیار تلاشگر ظاهر می‌شد و خیلی از توپ‌ها را به راحتی نصیب خود می‌کرد. این بازیکن در شرایط فشار به کمک تیمش می‌آمد و با دو دریبل راحت و ساده تیمش را در حالت حمله قرار می‌داد و گاهی هم نقش متعادل‌سازی را در زمین ایفا می‌کرد. در خط حمله شما ژیرو را داشتید. بازیکنی که به نظرم یکی از بهترین مهره‌های فوتبال فرانسه است. ‌عده‌ای می‌گویند این مهاجم نتوانست انتظارات را برآورده کند‌ ‌اما من می‌گویم در جام‌جهانی مربی یک تیم با هیچ بازیکنی شوخی ندارد. اگر ژیرو بازیکنی بود که به کار دشان نمی‌آمد، قطعا او را به روسیه نمی‌برد. بنابراین باید بگویم ژیرو یکی از بهترین‌ها بود. او مدافعان حریف را آن قدر تحت فشار قرار می‌داد که دیگر بازیکنان هجومی تیم ملی فرانسه بتوانند آزادانه و بدون کمترین دردسر به محوطه جریمه حریف برسند و گل بزنند. فرانسه یک تیم به تمام معنا بود. تیمی پر از مهره‌های قدرتمند. به نظرم یکی از بهترین تعویض‌های دشان در فینال رقم خورد. جایی که کانته را از بازی بیرون کشید و انزونزو را به بازی فرستاد. گزارشگر بازی به این نکته اشاره کرد که کانته به دلیل اینکه در خطر اخراج و دو‌کارته شدن قرار دارد از بازی بیرون ‌آمد ‌اما گذشته از این باید به این موضوع دقت کنیم که کرواسی قطعا بازی مستقیم را در دستور کارش قرار می‌داد تا گل‌های خورده را جبران کند. بنابراین فرانسه در خط‌هافبک خود نیاز به بازیکنی سرزن داشت تا اجازه بازی‌سازی مستقیم را به حریف ندهد. البته نباید از کنار کرواسی بگذریم. قدرت فرانسه جایی مشخص شد و همه را وادار به تحسین کرد که موفق شد یکی از سرسخت‌ترین تیم‌های جام‌جهانی را در فینال شکست دهد. کرواسی یک تیم فوق‌العاده بود. یک تیم منسجم که به نظرم اگر خسته نبود در فینال آن طور شکست نمی‌خورد و بازی به مراتب جذاب‌تری را در فینال جام‌جهانی روسیه شاهد بودیم. باید بپذیریم که جنازه کرواسی به فینال رسید و آنها واقعا خسته بودند. سه بازی 120 دقیقه‌ای باعث شده بود تا آنها از روزهای اوج خودشان فاصله بگیرند. سر‌حال نبودند. مثل همیشه جنگنده ظاهر نشدند. وقتی از حریف عقب افتادند یک‌بار موفق شدند به بازی برگردند ‌اما بار دوم دیگر توان مبارزه‌کردن را نداشتند. گل دومی هم که به ثمر رساندند روی اشتباه مسلم لوریس به ثمر رسید و‌گر‌نه بعید بود آنها بتوانند اختلاف را به دو گل برسانند. نباید از کنار این مساله به راحتی بگذریم که کرواسی در این جام هم خودش را به دنیای فوتبال ثابت کرد و هم اینکه نشان داد برخی بازیکنان این تیم از جمله مودریچ تا چه حد لایق بزرگی در جهان فوتبال هستند. این بازیکن فوق‌العاده ظاهر شد. به جز بازی فینال‌ آمار نشان می‌داد که او 64 کیلومتر دویده است. دیگر خودتان باید بقیه ماجرا را بخوانید که ‌این بازیکن چه گوهری برای فوتبال کرواسی است. جالب اینکه بقیه بازیکنان کرواسی‌ آمار بهتری هم ثبت کرده‌اند. بنابراین کرواسی تیم بزرگی بود و به شدت قابل احترام. با همه اینها‌ اما فرانسه شایسته قهرمانی بود. هرچند عده‌ای سعی دارند این تیم را با تیم 98 فرانسه مقایسه کنند‌ اما من چندان با این مقایسه موافق نیستم. تیم 98 فرانسه بازیکنانی داشت که هر کدام‌شان یک تیم بودند؛ زیدان، لیزارازو، ماکلله. ویرا، دزایی. اینها دیگر تکرار نشدند. بازیکنانی که در یک مقطع از فوتبال فرانسه عصری طلایی را رقم زدند. هرچند این تیم جوان دشان هم این قابلیت را دارد که به تیم بزرگی تبدیل شود و در تورنمنت‌های آینده افتخارات دیگری را هم از آن خود کند ‌اما با این حال نباید فراموش کنیم که مدعیان حذف شده در جام 2018 در یورو 2020 و جام‌جهانی بعدی با توپ پر برمی‌گردند. آن وقت فرانسه به چیزی بیشتر از آنچه ‌امروز باعث قهرمانی‌اش شد نیاز دارد.